Wat een weken... en dat zijn er dan maar 2

Dinsdag 6 januari

Daar zit ik dan, met mijn computer op schoot, diep in mijn geheugen aan het graven naar wat ik de afgelopen twee weken allemaal gedaan heb. Gelukkig heb ik ook nog mijn persoonlijke dagboekje, al ben ik daar niet zo consequent mee als Jaap en Hanneke.
Laat ik maar beginnen bij Kerst. Dat was eigenlijk niet zo bijzonder, aangezien ik bij moslims in huis woon, maar ik ben met twee Amerikaanse en nog een paar andere buitenlanders naar de dienst in de katholieke kerk geweest op kerstavond. Eerlijk gezegd leek het me niet veel anders dan die andere mis waar ik bij was, behalve dan dat er een kerststal was neergezet (met kerstverlichting!) en ik af en toe uit het Frans een klein beetje kon opvangen van het kerstverhaal. Oh en ik herkende 'gloria in excelcis deo', de rest was Bambara. De 25e was er 's avonds een feest in een discotheek hier dichtbij, waar we voor waren uitgenodigd, dus daar ben ik met Mamie en Papou heen gegaan. Papou is trouwens de oudste zoon van Adama, 19, die in Bamako woont voor school. Hij was de 24e thuis gekomen. Verrassend genoeg was dat feest eigenlijk redelijk zoals het er in Nederland ook aan toe gaat, alleen met andere muziek dan natuurlijk, maar iedereen op de dansvloer en dan nog wat mensen die aan tafeltjes wat zitten te drinken. Bij die laatste groep hoorde ik in eerste instantie, want ik voelde me toch niet zo op mijn gemak daar, maar gelukkig was Laura er ook (één van die Amerikanen, zij zit hier al bijna tweeëneenhalf jaar), dus ik vermaakte me wel. Uiteindelijk heb ik tuurlijk nog wel een beetje meegedanst en toen gingen we om een uur of 2 (!!) weer naar huis. Valt nog best mee hè, dat we zo lang konden blijven.
Ik ben een beetje vergeten hoe ik de volgende twee dagen heb doorgebracht, maar dat zal niet echt veel bijzonders zijn geweest. Beetje kleren wassen, inpakken voor de reis door de Dogon en een beetje thuis rondhangen met de anderen waarschijnlijk. Toen ging ik dus zondagochtend (de 28e inmiddels) om acht uur met de bus naar Bamako. Ik was een beetje zenuwachtig, of ik het hotel wel zou vinden enzo, maar dat viel allemaal reuze mee. Totdat de bus echt wegreed had Papou me nog gezelschap gehouden en de hele reis heb ik me vermaakt met een boek en wat muziek. Toen ik om exact 12 uur in Bamako aankwam, had ik nog maar nauwelijks geknikt naar een taxichauffeur of hij bekommerde zich al om het adres dat ik op een blaadje had geschreven, terwijl ik wachtte tot mijn bagage werd uitgeladen. Dat duurde even, want mijn tas was er als eerste ingegaan. Eenmaal bij de taxi bleek dat het adres niet klopte, het straatnummer bestond niet in die wijk, maar we gingen even een rondje rijden om iemand te zoeken die het hotel wel wist te vinden. Een half uur rondjes rijden, een paar telefoontjes van Conny en behoorlijk wat vragen aan mensen langs de weg later, kon de huishoudster van het hotel de chauffeur uitleggen hoe hij bij het hotel moest komen. Wat natuurlijk, hoe kan het ook anders, vlak bij was. Toen reden we nog even een straatje in waar we niet in moesten om het af te maken, maar gelukkig hadden Conny en Hanneke me toen al gezien en konden ze me meteen bellen.
En wat een mooi hotelletje was dat. Een heerlijk kopje Cup-a-soup gedronken en een douche genomen in een mooie badkamer (!) en toen gingen we een rondje maken door Bamako om het huis van een vriendin te bezoeken. Ook iemand van de Jumelage die uit Mali komt. Geweldig gewoon, echt een luxe villa, middenin zo'n gewone wijk. Best absurd, maar echt een prachtig huis. 's Avonds werd het alleen maar beter, want we gingen eten in een Italiaans restaurant. Ook een leuke ervaring als je in Afrika zit toch? Weer terug bij het hotel gingen we al snel naar bed, want de volgende ochtend zouden we om 6 uur vertrekken. Dat ging natuurlijk niet helemaal door, de mensen maken hier niet zo'n probleem van de tijd, dus met een half uurtje vertraging gingen we op weg voor een dagje in de auto. Af en toe een stop om wat te eten en verder vooral veel uit het raam kijken. Echt ongelofelijk dat er zo'n verschil is in landschap binnen één land. Zodra je Bamako verlaat (aan de andere kant dan wanneer je naar Kita gaat) ziet alles er al heel anders uit. Eerst was alles ontzettend groen, met heel veel mangobomen langs de weg, wat het er een beetje uit doen zien als een paradijsje vind ik zelf, met al die donkergroene bladeren, maar langzamerhand wordt het steeds droger, en veranderen de mangobomen in Baobabs, grote, grijze bomen met vrijwel geen bladeren en vreemde vruchten aan de takken. Aan het eind van de dag kwamen we ook een beetje tussen de bergen en werd het een beetje rotsachtig.
Om een uur of vijf kwamen we aan bij het campement. Natuurlijk niet hetzelfde als in Bamako, maar ook al erg leuk. Een openlucht badkamer, een terrasje om wat te eten (met verassend veel buitenlanders) en een mooie sterrenhemel. De volgende dag hoefden we nog maar anderhalfuur te rijden, dus konden we ook wat later vertrekken. In het stadje waar we hadden geslapen, Bandiagara, moesten we eerst nog even langs het postkantoor voor wat postzegels. Of tenminste, zeg maar 75. een hele gebeurtenis natuurlijk, dus dat duurde ook even. Vanaf dat moment was de mooie asfaltweg over gegaan in een zandweg, dus zaten we op de achterbank wat heen en weer te schudden. Toen we uiteindelijk in Endé aankwamen, onze eindbestemming, hadden we ons campement al snel gevonden en kwamen er al allerlei mensen gedag zeggen, omdat de Jumelage viavia contacten had daar. We hebben dus wat in dat dorp rondgekeken, school bezocht en 's middags was er een festival. Gemaskerde dans zal ik het maar even noemen. Echt super gaaf, maar het heeft geen zin om te beschrijven hoe het eruit zag, want daar zullen jullie toch niets van kunnen maken, dus moeten jullie maar de filmpjes bekijken die ik binnekort op internet zal zetten.
Dit campement was wel wat minder luxe, geen ramen in de kamers en geen elektriciteit, dus zijn we met onze matrasjes op het dak gaan liggen. Wat een ervaring! Echt een hoeveelheid sterren kan je daar zien, niet te geloven. Omdat er geen stroom is, is het 's nachts gewoon echt helemaal donker. Het enige licht tijdens het eten kwam dan ook van een olielamp, maar oh wat mooi. Zoiets vergeet je je hele leven niet. Ik heb toen ook wel gemerkt dat ik al meer aan de Afrikaanse temperaturen gewend ben dan ik dacht, want ik was maar wat blij dat ik mijn slaapzak had meegenomen, hoewel de anderen niet echt last hadden van kou met alleen een laken.
De volgende dag hebben we weer van alles gezien in het dorp. De bibliotheek en allemaal mensen die houten beeldjes en pagnes en bogolans en al dat soort dingen maken. Daarop volgde nog een spetterende oudejaarsavond, die bestond uit een feest met een radio, een olielamp, wat kinderen die aan het dansen waren, een hoop stof dus ook en natuurlijk een glaasje thee. We zijn maar voortijdig naar huis gegaan, want echt geweldig was het niet. Uiteindelijk hebben we het nieuwe jaar dus ingeluid door zo'n beetje klokslag 12 uur onder een prachtige sterrenhemel in bed te kruipen. Niet helemaal wat we hadden verwacht, maar in elk geval wel een jaarwisseling die ons zal bijblijven.
De volgende ochtend gingen we weer terug richting Kita, na een ontbijtje van oliebollen, net als de dag ervoor. Die gefrituurde deegbolletjes kwamen nog het dichtst in de buurt van het Nederlandse oud & nieuw, dat was wel grappig.
We hebben toen nog overnacht in een hotel in Ségou. Werkelijk prachtig. Wat een luxe zeg. Mooie grote kamers, heerlijke bedden en een badkamer met een warme douche! Dat was lang geleden voor mij zeg, dus daar heb ik even heerlijk van genoten. Nog een bezoekje gebracht aan de Niger, wat ook echt heel mooi was en weer zo compleet anders dan alles wat we tot dan toe gezien hadden. Daar raakten we een beetje aan de praat over jongeren betrekken bij de Jumelage enzo, misschien iets doen met een uitwisselingsproject en toen heb ik maar voorgesteld dat ik me daar wel mee bezig wilde houden als ik terug ben in Nederland. Zoals Conny zei, er is geen beter moment om een nieuw bestuurslid voor de Jumelage dan tijdens de zonsondergang aan de Niger. Waar of niet? Nu heb ik dus nog iets om mijn tijd hier een beetje aan te besteden.
Vrijdag hebben we nog even een bezoekje gebracht aan Kati, bij Johan en Ramata. Ook weer de technische school bezocht natuurlijk, waar je nog steeds elke keer vooruitgang ziet. Dat is wel erg leuk om op te merken. En daarna weer terug naar Kita. Conny, Jaap en Hanneke werden natuurlijk heel enthousiast ontvangen en ik moet zeggen dat ik zelfs na die luxe daagjes ook wel weer blij was om 'thuis' te zijn. En natuurlijk hadden alle broertjes en zusjes me hier erg gemist, haha.
De afgelopen dagen in Kita heb ik voornamelijk doorgebracht als altijd, met hier en daar een bezoekje aan het huis van Cherif om iets met de mede-Voorschotenaren te doen. Zaterdag was er bijvoorbeeld een belangrijk feest in het dorp voor de griots (de mensen die zingen, dansen, toneelspelen en dat soorts dingen) en zondagavond was het feest van de Jumelage. Wat natuurlijk vele malen leuker was, met een groep geweldige dansers, nog beter denk ik dan in de Dogon, dus dat was een genot om naar te kijken en te luisteren.
Vandaag zijn de anderen weer vertrokken richting Nederland, dus gaat alles hier weer zijn normale gangetje. Wat ook betekent dat ik zometeen weer les moet geven, dus laat ik het hier even bij.
Rest mij dan nog één ding: allemaal een heel gelukkig nieuwjaar!!

PS. mijn deur is nog steeds niet gemaakt trouwens. ik laat hem steeds open, maar gisteravond had Adama hem weer dichtgedaan en dus hing ik vanochtend weer uit mijn raampje... geinig