Vietnam en onze vrienden

Het is alweer een maand geleden dat we China hebben verlaten, en na ruim drie weken in Ho Chi Minh City voelen we ons helemaal thuis! Maar voor we hier zijn beland, hebben we nog Hanoi bezocht en een paar dagen in Hoi An doorgebracht. Van Hanoi hebben we niet heel veel gezien, want na die maand cityhoppen in China hadden we wel behoefte aan een dagje chillen. Dus in Hoi An hebben we een paar dagen op het strand gelegen en door het gezellige vissersplaatsje gelopen. Echt een heel leuk stadje, en erg romantisch. Ik denk dat wij van alle tweetallen die daar 's avonds rondliepen de enige waren die geen stel waren!
En toen kwam dus Ho Chi Minh City. Miriam en ik wonen samen bij een gastgezin. Lam, een jongen van net 23 (we hebben vorige week zijn verjaardag gevierd, compleet met poging tot barbecue, die in eerste instantie begon met een magnetron... En een karaokebar waar we een privékamer tot onze beschikking hadden), studeert Engels en wil heel graag beter worden, dus heeft hij ons in huis genomen om zoveel mogelijk te oefenen. Hij woont samen met zijn zus (die ook Engels leert en Frans, en regelmatig met een schriftje naast mij komt zitten), haar man en hun twee dochtertjes. Die laatste zijn 3 en 4 jaar, en super schattig, maar ook een stelletje druktemakers. Maar ondertussen roepen ze wel heel leuk Hello! en How are you? als we thuis komen.
We geven Engelse les op twee scholen. De ene is met middelbare scholieren en beginnende studenten, die naar een extra school gaan omdat hun ouders geen goede school kunnen betalen. Hun Engels is al best wel goed, en ze zijn erg leuk en enthousiast. Maar het leukste is de Pagoda waar we sinds kort in het weekend lesgeven. Dat is een soort tempel waar gratis lessen worden aangeboden aan arme jongeren die van het platteland komen. Deze mensen zijn meer van onze eigen leeftijd en het niveau lig veel lager. Maar ze willen heel graag leren en ze doen erg hun best, dus dat maakt het voor ons heel leuk. En de hele sfeer bij die Pagoda is bijzonder. Tussen de twee lessen door zitten we aan tafel met oude monniken die geen woord Engels spreken, maar die willen dat we met ze mee-eten en de hele tijd heel vriendelijk naar ons lachen, en ons een armband hebben gegeven... Heel erg leuk dus allemaal!
En tussen de lessen door hebben we de stad verkent. Eerst te voet (we hebben in de eerste week behoorlijk wat kilometers afgelegd), en daarna op de fiets :). Als ware inwoners van de stad fietsen wij dus van hot naar her, terwijl we door toeristen worden aangekeken alsof we gek zijn, logisch, je krijgt het behoorlijk warm van dat fietsen, en de Vietnamezen houden een beetje het midden tussen bewondering en uitlachen. Maar wij voelen ons helemaal thuis!
En we hebben al een behoorlijke groep Vietnamese vrienden gevormd. Via onze host hebben we allemaal studenten leren kennen die bij een groep zitten die heet 'Talking with the tourists'. Die mensen gaan dus in het weekend naar het park om met toeristen te praten omdat ze hun Engels willen verbeteren. Hele lieve mensen allemaal die ons vaak mee de stad in nemen, waardoor we op plaatsen komen die we anders nooit gezien zouden hebben. Bijvoorbeeld het leukste café dat ik ooit gezien heb (foto's daarvan volgen nog), de andere kant van de Saigon River, een andere club waar mensen Engels leren, maar ook Vung Tau beach. Die dag zijn we om half 6 al vertrokken op de scooter, wij gingen natuurlijk achterop, en de hele dag op het strand hebben doorgebracht. Leuke ervaring was dat sowieso. Vietnamezen zijn namelijk behoorlijk ijdel, en houden erg van een lichte huid. Ze zwemmen dus ook met kleren aan, en verklaarden ons voor gek dat we ons handdoekje in de zon legden. De meesten vermeden het strand en de zee zelfs tot begin van de middag, toen de zon achter de wolken was verdwenen! Op de scooters kan je dat trouwens ook al merken, want iedereen pakt zich in alsof het winter is. Zelfs handschoenen zijn niet ongebruikelijk, en ze hebben hele constructies om een mondkapje aan hun pet vast te maken waardoor je alleen maar iemands ogen ziet. En probeer dan maar eens iemand te herkennen die vanaf de overkant naar je zwaait...
En af en toe hangen we natuurlijk ook zelf de toerist uit. We zijn bijvoorbeeld naar het war museum geweest, wat heel indrukwekkend was, en we hebben de tunnels bezocht waar de Vietcong guerrilla's zich tijdens de oorlog schuilhielden. Voor de laatste weken staan er meer van dat soort uitstapjes op de agenda, want na deze week geven we alleen nog in het weekend les.

Om een lang verhaal kort te maken: ik heb het heel erg naar mijn zin hier, en Vietnamezen zijn echt geweldige mensen! Dus ik ben blij dat ik nog even mag blijven :)

Xx