Volgende avontuur: de Himalaya

We hebben het overleefd! 4130 meter, en we zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Na die paar relaxte dagen in Pokhara, waar we nog de nodige kleding en voorraden aan eten hadden ingeslagen, begonnen we dan aan de trekking door de Himalaya. Voor ons alledrie natuurlijk voor het eerst dat we zo lang door de bergen liepen, dus we hadden en gids en een porter. Die laatste droeg het grootste deel van onze spullen, waardoor we zelf maar met een klein rugzakje hoefden te lopen. Gelukkig hebben ze tegenwoordig regels over hoeveel bagage je mee mag nemen, want onze gids liep vroeger met 50 kilo op zijn rug!
De eerste dag begonnen we vol goede moed aan ons grote avontuur: op weg naar Annapurna Basecamp. Ik had me op het ergste voorbereid, aangezien ik natuurlijk nul voorbereiding had, maar Margaux en ik zaten wat dat betreft gelukkig redelijk op hetzelfde niveau, dus konden we elkaar mentaal een beetje ondersteunen. En dat was meteen al wel nodig. Denkend dat we meteen hoog in de bergen zouden zitten en met een rustig dagje begonnen van slechts 3 à 4 uur, hadden we ons ietsje te warm aangekleed. Toen het eerste steile stuk kwam, liepen we dan ook al zwetend en puffend in de brandende zon omhoog. Gelukkig kwamen we om een uur of 3 al aan en hadden we tijd genoeg om bij te komen voor de volgende dag. Want dat was nodig. Achteraf was dat voor mij de zwaarste dag. 6 uur lopen, waarvan de eerste 2 uur alleen maar omhoog. Met trappen. 500 meter de lucht in. Het ging Miriam weliswaar een stukje makkelijker af, maar we hebben het alledrie gehaald en hebben zelfs hier en daar mensen ingehaald.
Tegen mijn verwachting in was het grootste deel van onze route erg groen. We liepen door bamboe en rododendronbossen. We hebben zeker de mooiste tijd van het jaar uitgekozen om deze trekking te doen: alles stond in bloei en de roze en rode bloemen staken prachtig af tegen de witte bergen op de achtergrond. Het extra uitstapje dat we maakten naar Poonhill (3200m) om de zonsopgang te bekijken was ook zeker de tocht op de vroege ochtend waard. We vertrokken namelijk al om half 6 voor het ontbijt, om even in drie kwartier 400m te stijgen.
Natuurlijk konden we de bergen niet alleen maar op, af en toe moesten we ook stukken dalen. Enigszins frustrerend, vooral als je met bloed, zweet en tranen eindelijk de 3000m hebt bereikt, en er de volgende dag gewoon weer 900 naar beneden moet. De laatste dagen voor het basecamp was dat vooral grappig, omdat we al wisten dat we diezelfde weg weer terug moesten. Toen we na een nacht in een van de kleine dorpjes dus begonnen met een trap doe 600m naar beneden ging (en aan de andere kant van de rivier gewoon ook weer omhoog), spookte in mijn achterhoofd steeds de gedachte dat we drie dagen later die helse trap weer omhoog moesten... 2500 treden bleken het achteraf te zijn. Maar oefening baart kunst blijkt maar weer, want deze trap beklommen we in slechts een uurtje!
Maar goed, al dat lopen was natuurlijk met een doel, en niet alleen maar om onderweg mooie foto's te maken van de bossen en besneeuwde bergen. En na 7 dagen bereikten we dat doel: Annapurna Basecamp, 4130 meter hoog, midden in de sneeuw. Wat een uitzicht en wat een prestatie. Gelukkig zonder hoogteziekte en meer van dat soort dingen. Maar het meest ongelooflijke vond ik nog dat de top van de berg, al leek die nog zo dichtbij, nog 3000 meter hoger was!
Na wat rondgelopen te hebben in de sneeuw, moesten we toch weer naar beneden. Helaas ging het na twee dagen even iets minder soepel, want Miriam ging door haar enkel. Bikkel als ze is zijn we toch rustig doorgelopen (zelfs die 2500 traptreden), maar hebben we besloten een iets kortere route terug te nemen. En na in totaal 11 dagen zat deze geweldige tocht er weer op. Ik hoop zeker dat ik de kans heb om nog een keer zo'n trekking te doen, en dan met mijn eigen bagage op mijn rug (en misschien iets meer voorbereiding...)

Natuurlijk konden we Nepal niet verlaten zonder Kathmandu te bezoeken, dus dat was onze volgende stop. We verbleven in een gezellig en druk hostel, en hebben veel van onze tijd besteed aan over de markt struinen, tempels bekijken en heel lekker eten. Maar het belangrijkste was toch wel de nationale feestdag. Het Holi festival, een Hindu feest wat ook wel het kleurenfestival wordt genoemd. En dat hebben we geweten. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Van alle kanten werden we bekogeld met verfpoeder en ballonnen, emmers water werden vanaf het dak over de mensen heen gegooid en overal liepen mensen rond met waterpistolen. Natuurlijk deden wij vrolijk mee en strooiden ook met geel rood en oranje poeder in het rond. Op het grote plein was zelfs een DJ bezig, en werd volop gedanst en af en toe een biertje gedronken. Een geweldig feest! (Al zijn we dagen later nog steeds bezig de gele en rode strepen van ons af te wassen).

En daarmee is ook een einde gekomen aan ons verblijf in Nepal. Onze eerste stop is Beijing, al moeten we eerst nog een uur of 10 op een ander vliegveld overbruggen. Tot snel! Xx