Weekendje weg
Door: Emma
Blijf op de hoogte en volg Emma
03 Februari 2009 | Mali, Kita
Afgelopen weekend ben ik naar Sirakoro geweest. Dat is een dorpje op ongeveer 55 km van Kita. En nu ik dat gezien heb, snap ik dat de kinderen hier Kita een 'grande ville' noemen. Het is echt een klein dorpje. De huizen van alle families lopen een beetje door elkaar heen, niet zoals hier dat alles omheind is, of in elk geval duidelijk gescheiden, overal waar je kijkt ronde hutjes met rieten daken, zandwegen met weliswaar lantaarnpalen, maar geen elektriciteit. Die lantaarnpalen doen het dus ook niet, Kaly (de eigenaar van het internetcafé en een vriend van Adama, hij nam me mee) vertelde dat de werklieden gestopt zijn met werken voordat het klaar was. Ik heb dus 2 nachten bij zijn familie geslapen. We werden erg enthousiast ontvangen, haha. Sogana was bang dat ik daar niet goed te eten zou krijgen, want ze hebben daar geen brood, en het is daar heel koud, en allerlei van dat soort dingen. Dat ik een lepel mee moest nemen, en warmere kleren enzo. Bleek allemaal alles behalve nodig te zijn. Goed, het was weliswaar wat kouder 's avonds en 's ochtends, maar dat werd opgelost zodra ik ging zitten. Er kwam namelijk meteen iemand met een pagne om die om me heen te slaan. Lepels waren er ook genoeg, en het eten... ik heb meer vlees gezien in die 2 dagen dan hier in een week. Nou ja, bij wijze van spreken. Echt steeds vlees op 2 verschillende manieren bereid, aardappels, sla. Ik hoop dat ze niet al hun spaargeld aan mij hebben uitgegeven, vooral omdat dat helemaal niet nodig was natuurlijk. Maar goed, na ruim 2 uur achterop de scooter kwamen we zaterdag om een uur of 7 's avonds aan, en aangezien ik eigenlijk een beetje ziek was, ben ik redelijk snel na het eten gaan slapen. Op zo'n scooter is wel een leuke manier van reizen, dan zie je nog eens wat, en met die zon en de wind is het heerlijk. Alleen een beetje jammer van het stof. Dankzij dat en het ziekzijn dat er al aan zat te komen, had ik de volgende ochtend bijna geen stem. Maar desondanks gingen we het dorp een beetje bekijken. Mooi ziekenhuis, met een ambulance zelfs, gigantische schoolgebouwen en heel veel kleine huisjes.
's Middags kwamen er allerlei vrouwen langs (de hele tijd trouwens kamen er steeds mensen langs om me te begroeten. Echt ongelofelijk hoe snel het nieuws dat er een blanke het dorp is komen bekijken de ronde doet.). Twee van de vrouwen waar ik bij logeerde, hadden met een stuk of 15 anderen een soort organisatie opgericht om vrouwen aan het werk te helpen. Ze willen eigenlijk net zoiets als het vrouwencentrum hier in Kita. Beurre de Karité maken, zeep, pagnes verven, ze hebben een hectare grond waar ze net zijn begonnen met wat uien en sla en dat soort dingen te planten. Maar om dat allemaal te realiseren hebben ze meer nodig, namelijk de hulp van een buitenlandse organisatie. Of ik niet op zoek zou kunnen gaan naar iemand die ze kan helpen. Dat wil ik natuurlijk wel, maar ik heb wel gezegd dat ik het ga probéren. Ik ben natuurlijk n og neit eens een student, dus ik weet niet hoeveel ik voor ze kan doen. Zoiezo moeten ze zich eerst zelf nog wat beter organiseren. Ze hebben me wel een lijst meegegeven met de namen van alle leden en de taakverdeling, maar het is allemaal nog niet officieel. In elk geval waren ze allemaal al heel blij dat ik in elk geval wil kijken of er iets mogelijk is, dus 's avonds werd er een klein feestje gegeven. Met geïmproviseerde trommels, gemaakt van halve kalebassen, omgekeerd in een emmer water.
Gisteren op de weg terug gingen we nog even in twee andere dorpjes kijken. In het ene vooral naar de tuinen van de vrouwen, en daar kreeg ik een hele hoeveelheid sinaasappels en papaya's mee, allemaal alleen omdat ze blij zijn dat een blanke zijn eigen land verlaat om Mali te komen bekijken, en dan zelfs nog langs de kleine dorpjes gaat. Erg vriendelijk dus allemaal. In het andere dorp woont een vriend van Adama, de vader van Mah en Vieu, en hij wilde dat ik zijn school en de schooltuin kwam bekijken. Al met al was het een redelijk vermoeiend reisje, en dat heb ik ook wel gemerkt. Gisteravond was ik echt behoorlijk ziek, koorts en alles. Dat is nu gelukkig weer voorbij, nu ben ik alleen nog ontzettend verkouden. Dat vind ik nog steeds vreemd, aangezien ik verkoudheid nog altijd met kou associeer. Niet echt nodig dus, want koud is het zeker niet.
Vanmiddag ga ik dus weer lesgeven. Ik hoop dat dit keer iedereen komt, maar in elk geval ga ik vanaf nu gewoon elke keer om 4 uur beginnen met degenen die er zijn, want anders krijg ik dat boekje nooit uit. Deze groep loopt inmiddels ook zo achter. Vanmiddag wordt het een tabel maken in Word (en sommigen hebben de brief niet eens gehad, maar daar heb ik geen tijd meer voor), terwijl die anderen morgen met de laatste les Excel bezig gaan. Maar goed, dat wat ze hebben gedaan werpt in elk geval wel zijn vruchten af. Vanochtend ging ik even langs het vrouwencentrum en daar kwam ik één van mijn 'leerlingen' tegen, Baba, en hij vroeg of ik nog wist wat zijn e-mailadres was, want hij had nieuwe vrienden uit Frankrijk (die zijn hier op vakantie geloof ik) en die wilden zijn e-mailadres. Is dat in elk geval niet voor niets geweest.
Verder vermaak ik me nog prima. Ik miste zelfs een beetje het gezelschap van de familie afgelopen weekend, en zij hadden mij ook allemaal gemist. Zelfs met het wassen zondagochtend. Blijkt toch maar weer dat mijn kleine bijdrage tenminste een bijdrage is. Zelf heb ik altijd het idee dat het nauwelijks de moeite waard is, meer voor de show, maar dat valt dus wel mee.
We hebben trouwens een nieuw huisdier. Babassa heeft het kleine hondje van een vriendje overgenomen, Police. Alle kinderen zijn alleen een beetje bang voor hem, wel geinig. Ze proberen hem steeds een beetje uit te dagen, maar zodra hij beweegt, rennen ze gillend weg. En Mama is bezig te leren hoe ze 'papegaaitje leef je nog' moet zingen. Daar begon ze gisteravond ineens mee. Het klinkt ongeveer zo: papekaai teef e nok, i-a dee-a, pief! Erg grappig. Vooral toen vanmiddag Sogana haar na probeerde te doen (de moeder van Batama dus) en het uitdraaide op een beetje dingdong en dingdang. Dat bewijst maar weer dat het bezoekje van Conny, Jaap en Hanneke diepe indruk heeft gemaakt.
Tot de volgende keer!
PS. er staan inderdaad een paar nieuwe foto's op mijn site picasaweb.google.com/emmavr
Het zijn er maar een stuk of 5, want het gaat echt heel erg langzaam.. misschien binnenkort nog meer, maar dan horen jullie het nog.
's Middags kwamen er allerlei vrouwen langs (de hele tijd trouwens kamen er steeds mensen langs om me te begroeten. Echt ongelofelijk hoe snel het nieuws dat er een blanke het dorp is komen bekijken de ronde doet.). Twee van de vrouwen waar ik bij logeerde, hadden met een stuk of 15 anderen een soort organisatie opgericht om vrouwen aan het werk te helpen. Ze willen eigenlijk net zoiets als het vrouwencentrum hier in Kita. Beurre de Karité maken, zeep, pagnes verven, ze hebben een hectare grond waar ze net zijn begonnen met wat uien en sla en dat soort dingen te planten. Maar om dat allemaal te realiseren hebben ze meer nodig, namelijk de hulp van een buitenlandse organisatie. Of ik niet op zoek zou kunnen gaan naar iemand die ze kan helpen. Dat wil ik natuurlijk wel, maar ik heb wel gezegd dat ik het ga probéren. Ik ben natuurlijk n og neit eens een student, dus ik weet niet hoeveel ik voor ze kan doen. Zoiezo moeten ze zich eerst zelf nog wat beter organiseren. Ze hebben me wel een lijst meegegeven met de namen van alle leden en de taakverdeling, maar het is allemaal nog niet officieel. In elk geval waren ze allemaal al heel blij dat ik in elk geval wil kijken of er iets mogelijk is, dus 's avonds werd er een klein feestje gegeven. Met geïmproviseerde trommels, gemaakt van halve kalebassen, omgekeerd in een emmer water.
Gisteren op de weg terug gingen we nog even in twee andere dorpjes kijken. In het ene vooral naar de tuinen van de vrouwen, en daar kreeg ik een hele hoeveelheid sinaasappels en papaya's mee, allemaal alleen omdat ze blij zijn dat een blanke zijn eigen land verlaat om Mali te komen bekijken, en dan zelfs nog langs de kleine dorpjes gaat. Erg vriendelijk dus allemaal. In het andere dorp woont een vriend van Adama, de vader van Mah en Vieu, en hij wilde dat ik zijn school en de schooltuin kwam bekijken. Al met al was het een redelijk vermoeiend reisje, en dat heb ik ook wel gemerkt. Gisteravond was ik echt behoorlijk ziek, koorts en alles. Dat is nu gelukkig weer voorbij, nu ben ik alleen nog ontzettend verkouden. Dat vind ik nog steeds vreemd, aangezien ik verkoudheid nog altijd met kou associeer. Niet echt nodig dus, want koud is het zeker niet.
Vanmiddag ga ik dus weer lesgeven. Ik hoop dat dit keer iedereen komt, maar in elk geval ga ik vanaf nu gewoon elke keer om 4 uur beginnen met degenen die er zijn, want anders krijg ik dat boekje nooit uit. Deze groep loopt inmiddels ook zo achter. Vanmiddag wordt het een tabel maken in Word (en sommigen hebben de brief niet eens gehad, maar daar heb ik geen tijd meer voor), terwijl die anderen morgen met de laatste les Excel bezig gaan. Maar goed, dat wat ze hebben gedaan werpt in elk geval wel zijn vruchten af. Vanochtend ging ik even langs het vrouwencentrum en daar kwam ik één van mijn 'leerlingen' tegen, Baba, en hij vroeg of ik nog wist wat zijn e-mailadres was, want hij had nieuwe vrienden uit Frankrijk (die zijn hier op vakantie geloof ik) en die wilden zijn e-mailadres. Is dat in elk geval niet voor niets geweest.
Verder vermaak ik me nog prima. Ik miste zelfs een beetje het gezelschap van de familie afgelopen weekend, en zij hadden mij ook allemaal gemist. Zelfs met het wassen zondagochtend. Blijkt toch maar weer dat mijn kleine bijdrage tenminste een bijdrage is. Zelf heb ik altijd het idee dat het nauwelijks de moeite waard is, meer voor de show, maar dat valt dus wel mee.
We hebben trouwens een nieuw huisdier. Babassa heeft het kleine hondje van een vriendje overgenomen, Police. Alle kinderen zijn alleen een beetje bang voor hem, wel geinig. Ze proberen hem steeds een beetje uit te dagen, maar zodra hij beweegt, rennen ze gillend weg. En Mama is bezig te leren hoe ze 'papegaaitje leef je nog' moet zingen. Daar begon ze gisteravond ineens mee. Het klinkt ongeveer zo: papekaai teef e nok, i-a dee-a, pief! Erg grappig. Vooral toen vanmiddag Sogana haar na probeerde te doen (de moeder van Batama dus) en het uitdraaide op een beetje dingdong en dingdang. Dat bewijst maar weer dat het bezoekje van Conny, Jaap en Hanneke diepe indruk heeft gemaakt.
Tot de volgende keer!
PS. er staan inderdaad een paar nieuwe foto's op mijn site picasaweb.google.com/emmavr
Het zijn er maar een stuk of 5, want het gaat echt heel erg langzaam.. misschien binnenkort nog meer, maar dan horen jullie het nog.
-
03 Februari 2009 - 15:49
Liesbeth:
Fijn Emma, weer een mooie update. Ik vind het toch wel echt bijzonder allemaal. Ik hoop dat we ook van die dingen gaan meemaken. We hebben gisteren onze prikken gehaald. Ik moest Sanne's hand vasthouden omdat ze het eng vond, haha!
Jammer dat je niet even op msn was, maar wellicht is iedereen nu netjes op komen dagen.
Kus van ons allemaal! -
03 Februari 2009 - 16:02
Jaap:
Het is toch elke weer genieten om jouw verhalen te lezen. Daardoor kan ik weer even in Mali 'landen'. Groeten, ook aan iedereen. (En laat ze nog eens een mailtje naar ons sturen. Dan kunnen we weer wat terug sturen.) -
03 Februari 2009 - 16:18
Conny:
Ha Emma,
Wat een leuk verhaal. In mijn volgende leven ga ik computerlessen geven. Jammer dat het aftellen al moet gaan beginnen he. Op school zijn we met een projectje voor de kinderen begonnen. Iedereen gaat een tekening maken voor een leerling van Kita Gar. We willen je ouders vragen het mee te nemen. Wil je bij Vanneke nog eens navragen of hij al brieven heeft om mee terug te geven?
Groet van Conny -
06 Februari 2009 - 11:23
Merel:
Hoi Emma,
Hier is je slechte nichtje die ook eens wat van zich laat horen. Ik heb nog niet alle berichten gelezen, ben het wel van plan te doen maar moet zo weg (natuurlijk grrr) maar de paar berichten die ik lees geven aan dat je een leuke tijd hebt, ookal ben je wel eerlijk dat je je soms nutteloos voelt. Hoe anders is dat in Nederland dat als je langer te gast bent echt met alles op een gegeven moment moet helpen. Op verjaardagen wordt dat al trouwens gedaan haha. Ineke, de vriendin van Diede was in India geweest voor een half jaar en heeft net zulke verhalen. Het lijkt me ook heel vreemd om "de blanke" te zijn. Wat een mooie foto's ook, allemaal mooie kinderen en mensen. Vooral die foto's van je verjaardag zijn grappig, omdat je jarig bent moet iedereen met je op de foto, is dat het?
Nou goed, heel veel plezier maar weer en ik ga het nu wel bijhouden!
Groetjes x -
08 Februari 2009 - 08:29
Liesbeth:
als je dit leest op 8-2: we gaan je vanavond even bellen ivm essay -
11 Februari 2009 - 18:01
Dick Koster:
Ha Emma,
Sorry dat ik niet eens wat eerder je een reactie heb gestuurd. Tjonge jonge wat ben jij ook ver weg, maar geweldig te horen dat je de mensen daar kunt helpen. Het bezoek uit Holland zal je zeker weer een oppepper hebben gegeven, en dan nu uitzien naar de komst van je ouders binnenkort. Wij tellen de dagen dat Nagila en dan ook jij terug zult zijn, gaan we lekker feesten. Succes en het allerbeste, natuurlijk ook namens de andere Kostertjes.
Dick
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
